نقد The Electric State | بودجه زیاد، نتیجه ضعیف؟

 فیلم The Electric State جدیدترین تلاش نتفلیکس برای ساخت یک بلاک‌باستر بزرگ است؛ پروژه‌ای پرهزینه که با ترکیب نام‌های بزرگی چون میلی بابی براون، کریس پرت و برادران روسو، تلاش کرده مخاطبان گسترده‌ای را جذب کند. با این حال، نتیجه نهایی بیشتر شبیه تجربه‌ای ناقص و پراشتباه از آب درآمده که پتانسیل بالای خود را هدر داده است.

داستان فیلم درباره دختری نوجوان است که در دنیایی پسا آخرالزمانی دهه ۹۰ میلادی، پس از آشنایی با یک ربات، سفری را برای یافتن برادر گمشده‌اش آغاز می‌کند. در ظاهر، روایت ساده و احساسی فیلم می‌توانست پایه‌گذار اثری تاثیرگذار باشد، اما تغییر لحن و دور شدن از حال و هوای تاریک و تامل‌برانگیز رمان اصلی باعث شده فیلم مسیر اشتباهی را در پیش بگیرد.

تغییر لحن، بزرگ‌ترین اشتباه

یکی از ایرادهای اساسی فیلم، تغییرات گسترده نسبت به منبع اقتباس است. The Electric State در تلاش برای جلب نظر مخاطبان کم‌سن‌تر، لحن داستان را تلطیف کرده، شوخی‌های کودکانه و دیالوگ‌هایی ساده به آن افزوده و حتی ظاهر دنیای فیلم را از فضایی خاکستری و تلخ به رنگ‌هایی زنده و شاد تغییر داده است. این انتخاب‌ها باعث شده‌اند فیلم هویت مستقل و جدی خود را از دست بدهد.

شخصیت‌پردازی سطحی و ارتباطات ناموفق

گیم‌پلی شخصیت‌ها، خصوصاً رابطه میان دختر و ربات، به اندازه‌ای که باید عمیق نیست. مخاطب نمی‌تواند با آن‌ها ارتباط برقرار کند یا برای سرنوشتشان اهمیت قائل شود. بسیاری از تصمیمات شخصیت‌ها نیز غیرمنطقی یا قابل پیش‌بینی هستند و به همین دلیل بار دراماتیک داستان به شدت کاهش یافته است.

میلی بابی براون و بازیگری تکراری

میلی بابی براون در این فیلم نه‌تنها موفق نمی‌شود نقشی متفاوت ارائه دهد، بلکه تکرار همان بازی آشنای خود در Stranger Things را ارائه می‌دهد. رابطه او با ربات و دیگر شخصیت‌ها سطحی باقی می‌ماند و تلاش فیلم برای ساخت یک پیوند احساسی باورپذیر، ناکام می‌ماند. از سوی دیگر، کریس پرت نیز با ارائه نقشی مشابه استار لرد، از کلیشه‌های شخصیتی خود فراتر نمی‌رود.

پول‌هایی که سوخت شد

شاید بزرگ‌ترین مشکل The Electric State این باشد که فیلمی پرخرج است، بدون آن‌که دلیل قانع‌کننده‌ای برای این هزینه‌های سنگین وجود داشته باشد. طراحی صحنه و جلوه‌های ویژه در سطح قابل قبولی هستند، اما از نظر داستان‌گویی و عمق شخصیت‌ها، فیلم فاقد انسجام و قدرت لازم است.

سخن نهایی

در نهایت، The Electric State فیلمی است با لحظاتی سرگرم‌کننده اما بدون هویتی مشخص. اثری که می‌توانست با بهره‌گیری درست از منبع اقتباس و استفاده بهتر از تیم سازنده و بازیگرانش، تبدیل به تجربه‌ای ماندگار شود، اما در مسیر جذب مخاطب عام، همه‌چیز را فدای ظاهر و بودجه کرده است. تلاشی بلندپروازانه که نتیجه‌اش ناامیدکننده است.