در گپفا ۳۰، فرصتی فراهم شد تا اعضای تیم گیمفا، بدون چارچوب‌های رسمی یا امتیازدهی کلاسیک، نسخه‌های مختلف سری Assassin’s Creed را از نگاه شخصی رتبه‌بندی کنند. این رتبه‌بندی‌ها بر اساس تجربه فردی، علاقه شخصی به داستان، گیم‌پلی، شخصیت‌پردازی و فضاهای تاریخی صورت گرفته و هدف آن، اشتراک‌گذاری دیدگاه‌های متنوع با احترام به سلیقه‌هاست.
رضا شیرمردی: نگاه نوستالژیک با چاشنی منطق
در نگاه شیرمردی، نسخه اول بازی (AC1) گرچه آغازگر این مجموعه بود، اما به‌دلیل تجربه‌ی آن پس از نسخه‌های پیشرفته‌تر، از نظر او گیم‌پلی‌ای خشک و محدود داشت و در رتبه ششم قرار گرفت. در جایگاه پنجم، Black Flag قرار دارد؛ عنوانی که به‌نظر او از هویت تاریخی سری فاصله گرفت و مکانیک کشتی‌رانی‌اش برای وی چندان جذاب نبود، هرچند همچنان برتر از نسخه‌های اخیر یوبی‌سافت قلمداد شد.
AC Revelations در رتبه چهارم، به‌عنوان پایانی احساسی برای سه‌گانه اتزیو ستایش شده، اما به‌دلیل تکرار در گیم‌پلی و کمبود محتوای متنوع، نتوانست جایگاه بالاتری کسب کند. رتبه سوم به AC III رسید؛ نسخه‌ای با داستانی درگیرکننده و پارکور ارتقایافته که به‌دلیل مقایسه ناخواسته شخصیت کانر با اتزیو، با بی‌مهری روبرو شده است.
در نهایت، AC II و Brotherhood به صورت مشترک در جایگاه نخست قرار گرفتند؛ تجربه‌ای پیوسته و خاطره‌انگیز از زندگی اتزیو، که عشق نویسنده به فرهنگ ایتالیا نیز در انتخاب آن بی‌تأثیر نبوده است.
محمد عرفان علی‌پوری: تعادل میان تاریخ و داستان
برای علی‌پوری، برترین نسخه سری Brotherhood است؛ نماینده‌ای از تعادل بین روایت تاریخی، گیم‌پلی دقیق و شخصیت‌پردازی غنی. پس از آن AC III، به‌واسطه روایت متفاوت انقلاب آمریکا، مبارزات چالش‌برانگیز و فضای تاریخی منحصربه‌فردش در رتبه دوم قرار گرفت.
Revelations در جایگاه سوم، پایانی احساسی بر سه‌گانه اتزیو بود، اما کمی از جذابیت داستانی Brotherhood کمتر داشت. در رتبه چهارم Black Flag قرار گرفته که به دلیل آزادی عمل بالا و فضای دریایی متفاوت، تجربه‌ای لذت‌بخش اما با عمق داستانی کمتر بوده است.
بازی‌های Syndicate، Unity و در نهایت Valhalla نیز در رتبه‌های پایانی قرار گرفتند. به‌ویژه Valhalla که با وجود جذابیت بصری، از نظر داستانی و هویتی، نتوانست جایگاه شایسته‌ای در سری کسب کند.
رضا حیدرعلی: جست‌وجوی هویت گمشده
حیدرعلی با نگاهی نقادانه به روند نزولی سری پرداخته و Valhalla را ضعیف‌ترین نسخه می‌داند؛ بازی‌ای که به‌گفته او به‌قدری از هویت اولیه سری فاصله گرفته که بدون نام Assassin’s Creed، قابل‌تشخیص نبود.
در صدر لیست او، نسخه‌های AC1، AC2 و AC III قرار دارند. برای او، بازگشت به اصالت سری، داستان‌گویی قدرتمند، طراحی مراحل هدفمند و مکانیک‌های خاص، رمز موفقیت ACهای کلاسیک بوده‌اند. Unity نیز با وجود تمام نقدها، در جایگاه پنجم قرار گرفته است.
رضا ویسی‌نیا: وفادار به سبک کلاسیک
ویسی‌نیا برتری مطلق را به AC II داده و آن را کامل‌ترین تجربه این مجموعه می‌داند. Black Flag و Brotherhood به‌ترتیب در رتبه دوم و سوم هستند و AC 1 و AC 3 نیز به‌دلیل وفاداری به سبک سنتی سری در جایگاه‌های بعدی قرار گرفته‌اند.
او معتقد است نسخه‌های جدید با افزودن بی‌رویه المان‌های نقش‌آفرینی، از هویت اولیه خود فاصله گرفته‌اند. گرچه Valhalla از نظر فروش موفق بود، اما به اعتقاد او، این موفقیت به قیمت از دست دادن روح اصلی سری تمام شد.
آرمین مکاری: مدافع جهان‌های منسجم و داستان‌محور
برای مکاری، نسخه‌های کلاسیک مانند AC1، سه‌گانه اتزیو، Unity و Black Flag تجربه‌هایی اصیل با محوریت مخفی‌کاری و روایت متمرکز بودند. او معتقد است Unity علیرغم شروعی پر از ایراد فنی، با پیشرفت‌های بصری و پارکور پیشرفته، شایسته توجه بیشتری بوده است.
در سوی مقابل، وی نسخه‌های نقش‌آفرینی را از نظر ساختار روایی و گیم‌پلی ضعیف می‌داند. Origins را قابل‌تحمل‌ترین نسخه این دوره و Odyssey را نقطه افول کامل می‌نامد. حتی Mirage نیز نتوانست آن عمق و جذابیت پایدار را احیا کند. امید او به ریمیک Black Flag است؛ تنها نسخه‌ای که آن را بارها تجربه کرده و همچنان به آن بازمی‌گردد.
دعوت به مشارکت
اگر شما هم از علاقه‌مندان مجموعه Assassin’s Creed هستید، حالا نوبت شماست تا نظر خود را در مورد بهترین نسخه‌های این سری با ما در میان بگذارید. کدام بازی را شایسته صدر جدول می‌دانید؟ آیا با روند تغییرات اخیر موافقید یا به ریشه‌های کلاسیک وفادار مانده‌اید؟
نظرات کاربران